Onwetendheid is een prachtig proces. Als je de woorden ‚ik weet het niet’ uitspreekt, geeft dat al een immense ruimte en kracht. Onwetendheid heeft te maken met absolute vrijheid. Dat heb ik geleerd van een bevriende kennis. Ik vertelde hem een paar jaar geleden dat ik zo onrustig werd van onwetendheid. Ik wilde altijd alles ingevuld hebben, dat geeft zekerheid en daar hield ik destijds heel erg van. Hij liet me zien dat, als je het loslaat, – die drang naar het willen weten, het je enorme vrijheid in denken, voelen en handelen geeft. En hij heeft gelijk!
Als ik nu niet weet wat ik moet doen, hoe ik met een bepaald schilderij of een bepaalde relatie of een bepaalde situatie om moet gaan, dan wacht ik tot ik het wel weet. Tot het me binnenvalt of helder wordt. Of het lost zichzelf op, dat gebeurt ook best vaak. Nu ik dit schrijf besef ik me dat dit een heel rijke omwenteling in mijn leven is geweest. Die onwetendheid omarmen, en het geduld en de discipline hebben om het los te laten, om het niet te weten. En het zich laten vormen. Wauw!
Is dat dan die stroom waarvan ik me afvraag of ik er ooit nog in terecht kom? Ik heb dan zo’n beeld bij die stroom dat het een en al liefde, licht en sprankeling is. Ik moet er zelf bij lachen nu ik dit schrijf. Het blijft hier (op aarde) te doen natuurlijk. Dit ìs de stroom! En ook de synchroniciteit die op mijn pad komen, de weken die lekker lopen, de ruimte die er is om zich te vullen met mooie momenten en ontmoetingen, de ruimte om te landen in je lichaam, in het nu, in het integreren van alle kennis die ik tot me neem, iedere dag weer.
Erika Vermeer
26 oktober 2021